Renkli Sığınak

Bu ne şimdi demeyin, öyle bir yer gerçekten var. 

Çalışan ve o esnada tepesinde fil oturuyor gibi hissedip devamlı korteksini alert tutan, kaygı bozukluğundan muzdarip ve tedavi edilemeyeceğini sineye çekmiş ben akşam eve geldiğimde kendimi hamallık yapmış gibi hissediyorum. Bir nevi beyin hamalı! Eve geldiğimde de yapmam gereken ama yapamadıklarımı kafamın içinde mayalayıp büyüttüğüm için işkencem devam ediyor. Tek kurtuluş bir ara vermek, işte o zaman renkli sığınağıma gidiyorum, yani balkonuma...

Su yerine çay tükettiğimden bir de fincanım dolu ise değme keyfime. Alırım elime bağ makasımı , küreğimi, eşeler-keser dururum. Bir bakmışım  "acaba hastaneden ararlar mı, oğlanı haftasonu nereye götürsem, yarına sunum yetişir mi, şu kitabı okumam lazım, temizlik ne zamandı, ütüden nefret ediyorum, benzin alacaktım tüh tühler" uçar gider. Tek düşündüğüm "şu sardunya ne renkti" olmaya başlayınca tepemdeki fil kanatlanır gider.

Aslında sokakçıyım ama bir yengeç olarak evimi seviyorum, özellikle de yaz akşamlarının yegane mekanı balkonumuzu. Rahmetli annemin devamlı çoğalan saksı sayısından bıkıp babam ve benim için dediği üzere " bunlar kuru sopayı toprağa soksalar yeşeriyor ayol" , ee biz de yeşertiriz o zaman :)

 Büyük küçük demeden darısı   size.... Siz de ufak bir sığınak kurun, yorgun zihniniz de azıcık huzur bulsun!!!